Międzynarodowe Standardy Rachunkowości nr 19 (MSR 19) oraz Krajowy Standard Rachunkowości nr 6 (KSR 6) zalecają, aby podczas wyceny rezerw na świadczenia pracownicze korzystać z usług licencjonowanego aktuariusza lub biura aktuarialnego. Zaleceniem takim objęta jest m.in. rezerwa na świadczenia emerytalne. Spowodowane jest to faktem, iż wycena ta wymaga uwzględnienia szeregu prawdopodobieństw i skomplikowanych algorytmów matematycznych, z jakimi biegły aktuariusz nie będzie miał problemów.
Krajowy Standard Rachunkowości nr 6 zaleca korzystanie z udziału biegłego aktuariusza podczas wyceny rezerw pracowniczych w punkcie 4.7.
Pkt. 4.7. Podstawą wyceny rezerw na przyszłe świadczenia na rzecz pracowników są przepisy prawa pracy, regulaminów wynagrodzeń, układów zbiorowych i innych wiążących porozumień pracodawców z pracownikami. Szacunek kwoty rezerwy powinien uwzględniać obowiązkowe obciążenie pracodawcy wynikające z obowiązujących na dzień szacowania rezerwy przepisów prawa (np. składki emerytalne i rentowe).
Przy wycenie świadczeń emerytalnych i podobnych można kierować się postanowieniami MSR 19 „Świadczenia pracownicze”. Zalecaną metodą szacowania rezerw na te świadczenia jest wycena aktuarialna. Wycena rezerw na długoterminowe świadczenia pracownicze, w tym: nagrody jubileuszowe, odprawy emerytalne i rentowe powinna zostać przeprowadzona zgodnie z metodologią aktuarialną, korzystając z pomocy aktuariusza, albowiem ustalenie kwot tych rezerw oparte jest na szeregu założeniach, zarówno co do warunków makroekonomicznych, jak i założeniach dotyczących rotacji pracowników, ryzyka śmierci i innych. Aktuariusz może wycenić rezerwy na: nagrody jubileuszowe, odprawy emerytalne, pośmiertne, rentowe, dodatki stażowe, opiekę medyczną itp.
Natomiast Międzynarodowy Standard Rachunkowości nr 19 jako zalecaną metodę wyceny rezerw pracowniczych przedstawia metodę Projected Unit Metod. Stanowią o tym punkty 67 i 68 tego standardu.
Pkt. 67 Jednostka stosuje metodę prognozowanych uprawnień jednostkowych, aby ustalić wartość bieżącą swoich zobowiązań z tytułu określonych świadczeń oraz związanych z nimi kosztów bieżącego zatrudnienia oraz – w stosownych przypadkach – kosztów przeszłego zatrudnienia.
Pkt. 68 Zgodnie z metodą prognozowanych uprawnień jednostkowych (czasami znaną pod nazwą metody świadczeń narosłych w stosunku do stażu pracy lub metody „świadczenie/staż pracy”) każdy okres wykonywania pracy postrzega się jako powodujący powstanie dodatkowej jednostki uprawnienia do świadczeń (zob. paragrafy 70–74), a każda jednostka uprawnienia do świadczeń wyliczana jest oddzielnie przed wejściem w skład ostatecznego zobowiązania (zob. paragrafy 75–98).